Begin jaren zeventig kon Hooimeijer beschuitfabriek in Barendrecht nauwelijks Nederlandse werknemers vinden en werden Marokkaanse ‘gastarbeiders’ met open armen ontvangen. Veertig jaar later zijn die Marokkanen met pensioen. Hoe kijken zij terug op hun leven en werk in Nederland? Tegen het decor van de beschuitfabriek waar zijn vader directeur was, reconstrueert Jeroen van Bergeijk de levensloop van de eerste generatie Marokkanen in Nederland.

Deze jonge en analfabete Marokkanen verrichtten zwaar werk. Gecommuniceerd werd er met handen en voeten. Ze sliepen in een pension op het terrein en waren nooit te beroerd twee diensten op een dag te draaien. In latere jaren eiste de zware arbeid zijn tol en belandden velen in de ziektewet of werden overbodig door automatisering. Anno 2007 verlangen sommigen terug naar de jaren zeventig toen “Nederlanders en Marokkanen net vrienden waren”. Anderen zien om in verbittering: “Nederlanders haten ons nu”.

Aan ons den Arbeid is een melancholiek portret van de jaren zeventig, toen allochtonen nog gastarbeiders heetten en hartelijk verwelkomd werden in Nederland.